Με σένα αρχίζει η ζωή

Αυτό δεν είναι τραγούδι # 301

Dj της ημέρας, ο Γιώργος Θεοχάρης

Ο πατέρας μου είχε καλή φωνή. Μικρός, τον θυμάμαι να τραγουδάει όλη την ώρα – στο μπάνιο όταν ξυριζόταν, το βράδυ όταν γυρνούσε από τη δουλειά, στα γιορτινά τραπέζια. Βέβαια, τα τραγούδια που του άρεσαν εμένα μου έφερναν αλλεργία εξ απαλών ονύχων (ή, τουλάχιστον, έτσι νόμιζα μέχρι πρόσφατα). Πάντως, φωνή είχε, το παραδέχομαι.

Κάποτε τα τραγούδια σταμάτησαν – περίπου όταν εμείς, τα παιδιά του, μπήκαμε στην εφηβεία (μάλλον δεν πρόκειται για σύμπτωση, αλλά ας το προσπεράσω).

Πρόσφατα έτυχε ν’ ακούσω υποχρεωτικά (από ραδιόφωνο που δεν είχα τον έλεγχό του) αυτό το τραγούδι, «Με Σένα Αρχίζει η Ζωή», και κάτι έπαθα. Εντάξει, το ομολογώ: αποσβολώθηκα. Γιατί όμως; αναρωτιόμουν. Την ίδια μέρα το έψαξα στην Κιβωτό του Παντός: του Μουζάκη, Καίτη Μπελίντα, από επιθεώρηση του 1955. Το ξανάκουσα: πάλι τα ίδια – μια γαλήνια ένταση. Έβαλα κάτω τα δεδομένα: επιθεώρηση, 50s, δυτικοευρωπαϊκή σούπα. Συμπέρασμα: ο πατέρας μου! Όλα ταίριαζαν: ήταν λάτρης της επιθεώρησης, ήταν η εποχή του, ήταν της σούπας ο εφευρέτης. Όλα!

Την άλλη μέρα, πήγα στη μάνα μου με το laptop και την έβαλα να το ακούσει. Μετά, τη ρώτησα αν της θυμίζει τίποτα. Η μάνα κοντεύει τα 90, αλλά τα έχει 401 (το ένα είναι το λουρί της μάνας, προφανώς). «Αν μου θυμίζει, λέει; Ήταν από τα αγαπημένα του πατέρα σου. Με αυτό σε νανούριζε όταν ήσουν μωρό!» Αμάν! Το νανούρισμά μου; Καλά, με ερωτικό τραγούδι προσπαθούσε να με κοιμίσει; «Το λάτρευες αυτό το τραγούδι!» Καταρρέουν οι βασικές μου πεποιθήσεις, ρε μάνα! «Αφού χρόνια μετά, μέχρι να πας σχολείο, όταν άρχιζε ο μακαρίτης το τραγούδι, του φώναζες “τη ζωή, μπαμπά, τη ζωή!”». Έδινα και παραγγελιές· ωραία! «Πού το ξέθαψες; Είχα να το ακούσω χρόνια», συνέχισε η μάνα, έτοιμη να μπει στη χρονομηχανή. Ψέλλισα αοριστίες και τα μάζεψα να φύγω. «Και δεν κοιμόσουν, μωρό που ήσουν, με τίποτα! Ούτε έκλαιγες, όμως. Άκουγες το τραγούδι και,… πώς να το πω… ρέμβαζες!» Ρέμβαζα; Να ένα ρήμα που δεν περίμενα ν’ ακούσω με μένα ως υποκείμενο. Έφυγα άρον-άρον.

Στο σπίτι, έβαλα και το ξανάκουσα. Πάλι αυτό το μάγκωμα. Τελικά, φαίνεται πως θυμάμαι ακόμα κι αυτά που δεν θυμάμαι. Σαν τους άλλους σκληρούς δίσκους, έτσι και ο δικός μου: ό,τι σβήνεις, όπως κι αν το σβήνεις, αφήνει ίχνη.

Μνημόσυνα δεν κάνω, το παρελθόν δεν το νοσταλγώ, δεν έχω σχέση με το βρέφος που πέρασε το ποτάμι μισόν αιώνα πριν. Τότε; Ο γέρος μου έχει 17 χρόνια πεθαμένος κι εγώ θυμάμαι σωματικά το τραγούδι που έλεγε για να με νανουρίσει στην προγλωσσική μου φάση! Μερικές φορές δεν πρέπει το παρακουράζω: κάποια πράγματα είναι έτσι, γιατί έτσι είναι. Ανακωχή!

«Τη ζωή, μπαμπά, τη ζωή!»

* * *

Κάθε βράδυ, ένας συνεργάτης ή φίλος του dim/art διαλέγει ένα τραγούδι — ή, μάλλον όχι· αυτό δεν είναι τραγούδι, ή δεν είναι μόνο ένα τραγούδι: είναι μια ιστορία για ένα τραγούδι. Στείλτε μας κι εσείς ένα τραγούδι που δεν είναι τραγούδι στο dimartblog@gmail.com.

* * *

Εδώ άλλα τραγούδια που δεν είναι τραγούδια

from dimart http://ift.tt/1zI5jDS
via IFTTT