Ρετρό #120 — Αγάπη μου, ταχυδρόμησα το παιδί

ΗΠΑ, αρχές 20ού αιώνα: Η φωτογραφία αυτή έχει τραβηχτεί μάλλον ως αστείο (υπάρχει άλλη μία παρόμοια, αμφότερες στη συλλογή του Smithsonian Institute), πλην όμως απηχεί πραγματικά γεγονότα.  Η υπηρεσία αποστολής δεμάτων του Αμερικανικού Ταχυδρομείου άρχισε να λειτουργεί την πρωτοχρονιά του 1913. Στις 17 Ιανουαρίου του ίδιου έτους, η εφημερίδα Times-Dispatch του Ρίτσμοντ δημοσίευσε ένα άρθρο, σύμφωνα με το οποίο ο διευθυντής του Ταχυδρομείου έλαβε επιστολή (η οποια αναδημοσιεύεται, με το ονοματεπώνυμο του αποστολέα) που ρωτούσε εάν μπορεί ένα βρέφος να σταλεί ταχυδρομικά και πώς ακριβώς πρέπει να «συσκευαστεί» («wrapped») προκειμένου να τηρηθούν οι κανονισμοί, γιατί η οικογένεια είχε υιοθετήσει δι’ αλληλογραφίας ένα μωρό αλλά το κόστος να μεταφερθεί σιδηροδρομικώς ήταν μεγάλο. Ο αξιότιμος κύριος Χίτσκοκ, Διευθυντής του Ταχυδρομείου, απάντησε στην επιστολή: «Δεδομένου ότι ένα βρέφος δεν εμπίπτει, κατά τη γνώμη του Διευθυντού, στην κατηγορία «μέλισσες ή άλλα έντομα», τα μόνα ζωντανά πλάσματα που μπορούν να μεταφερθούν ταχυδρομικώς, ο Γενικός Διευθυντής μετά λύπης του σας ενημερώνει πως δεν μπορεί να σας εξυπηρετήσει». Σύμφωνα πάντως με το Smithsonian Institute, τουλάχιστον δύο μωρά εστάλησαν ταχυδρομικά την εποχή εκείνη, όταν ξεκίνησε η λειτουργία της αποστολής δεμάτων, έτσι που το Ταχυδρομείο αναγκάστηκε να εκδώσει ειδική εγκύκλιο που απαγόρευε ρητώς την αποστολή βρεφών. Η μία περίπτωση έχει καταγραφεί με ονόματα και διευθύνσεις: σύμφωνα με το Εθνικό Μουσείο Ταχυδρομείου των ΗΠΑ, στις 19 Φεβρουαρίου 1914 εστάλη από το Γκρέιντζβιλ στο Λιούιστον του Άινταχο ένα δέμα βάρους 21,7 κιλών, μόλις ένα κιλό κάτω από το όριο (50 pounds, 22,6 κιλά). Το δέμα περιελάμβανε τη Μέι Πίρστοφ, τεσσάρων ετών, την οποία οι γονείς της ταχυδρόμησαν στους παπούδες της για επίσκεψη. Και πάλι το κόστος του τρένου τούς είχε φανεί υψηλό, ενώ το ταχυδρομείο είχε στοιχίσει μόλις 53 σεντς· τα σχετικά γραμματόσημα ήταν καρφιτσωμένα στα ρούχα του παιδιού.

—Επιλογή φωτογραφίας / κείμενο: Γιώργος Τσακνιάς—

Ο φωτογράφος ως σιωπηλός μάρτυρας της ιστορίας. Φωτογραφίες —αστείες, περίεργες, σπάνιες, νοσταλγικές— που αποκαλύπτουν ή υπενθυμίζουν πώς ήταν κάποτε ο κόσμος. Κάθε Τρίτη στο dim/art.

* * *

Εδώ άλλες αναρτήσεις από την κατηγορία Vintage

from dimart http://ift.tt/1DJ1dz6
via IFTTT