Πρίν από αρκετό καιρό είχα γράψει, για το παιδί που έχασα και που στάθηκε αφορμή να φτιάξω το Singleparent.gr. Φυσικά το παραλίγο ανύπαντρη μητέρα δεν έχει καμία σχέση με το να είσαι αλλά κάτι σου αφήνει. Εμένα, εκτός από αυτή τη σελίδα που αγαπώ πολύ, μου άφησε και μια μητρότητα αλλιώτικη απ’ τις άλλες.
Δεν έζησα πώς είναι να μεγαλώνεις το παιδί σου μόνος, δεν εισέπραξα τη χαρά και δεν τράβηξα το ζόρι. Δεν πάλεψα με τις δημόσιες υπηρεσίες, με το ανύπαρκτο κράτος. Πάλεψα όμως με τη βλακεία, τη κακία, το ρατσισμό, τα άσχημα σχόλια, καθώς το άκουγα να μεγαλώνει μέσα μου και παράλληλα παλεύοντας να πείσω αυτούς που δεν το ήθελαν, πως ήταν δώρο και όχι καταστροφή.
Εγώ που δεν ήθελα παιδιά, ήμουν αποφασισμένη να αποκτήσω αλλά το τι έλεγα εγώ δεν είχε καμία σημασία. Εκείνο αποφάσισε να φύγει κι από τότε να αλλάξει τη ζωή μου για πάντα.
Εξαιτίας αυτής της εμπειρίας, δεν χάρηκα την εγκυμοσύνη μου, ίσα ίσα είχα πολλά προβλήματα υγείας μέχρι να γεννήσω, από αιμορραγίες μέχρι θλάση στα πλευρά. Κι όταν γέννησα και μου έφεραν το μωρό να το κρατήσω, δεν το πήρα αγκαλιά διότι δεν έπιανε η επισκληρίδιος και από τον πόνο, λιποθυμούσα κάθε 5 λεπτά. Έζησα μια άσχημη εγκυμοσύνη και έναν εφιαλτικό τοκετό και δεν νομίζω ότι είναι τυχαίο. Όπως ίσως δεν είναι τυχαίο που δεν είμαι η γλυκιά μανούλα που τα βλέπει όλα ρόζ.
Αν το παιδί αρρωστήσει, δεν παίρνω την παιδίατρο κάθε 5 δεύτερα και δεν ρωτάω στο διαδίκτυο τι να κάνω. Δεν ένιωσα την απόλυτη ευτυχία τη στιγμή που κράτησα πρώτη φορά το μωρό στην αγκαλιά μου, αλλά δεθήκαμε με τον καιρό. Δεν δηλώνω ανοιχτά το κλασσικό «Πάνω απ’ όλα τα παιδί μου» αλλά το αισθάνομαι μέσα μου και αντί να το λέω, προσπαθώ να το δείχνω. Νιώθω πως η ζωή μου είναι το παιδί μου αλλά δεν είναι μόνο αυτό. Είναι και ο άντρας μου, και η δουλειά μου και οι φίλοι μου. Ίσως να είναι θέμα χαρακτήρα αλλά πιστεύω πως εκείνη η αποβολή, κατά κάποιο τρόπο έφτιαξε τη μητέρα που έχω γίνει σήμερα. Δεν έγινα μονογονέας με δόξα και τιμή αλλά μέσα μου θα είμαι πάντα εκείνη που τα’ βαλε με όλους (σύντροφο, γονείς, εργοδότη) για να κρατήσει
το αγέννητο μωρό της. Έστω κι αν δεν τα κατάφερε…
Μια μέρα εκεί που παίζαμε με τον μικρό, μου είπε κάτι που με σόκαρε «Μαμά εγώ έχω αδερφάκι». Δεν με ρώτησε, μου το δήλωσε. «Που έχεις αδερφάκι αγόρι μου;» τον ρώτησα. «Να εκεί» μου είπε και έδειξε ψηλά τον ουρανό. Ξαφνιάστηκα και βούρκωσα, προσπάθησα να μην το δείξω. Δεν ξέρω αν ήταν τυχαίο ή αν κάποιος του έχει πεί κάτι ή έχει «πιάσει» κάποια κουβέντα γιατί στο σπίτι δεν το συζητάμε, ούτε μπροστά του ούτε γενικώς. Δεν ξέρω αν το μωρο εκείνο έγινε τελικά φύλακας άγγελος , δεν ξέρω κιόλας αν πιστεύω καν σε αυτά. Αλλά χωρίς να του έχω πεί ποτέ τίποτα, μου έδειξε ότι γνωρίζει ή τουλάχιστον πως νιώθει ότι δεν είναι αυτός το μόνο μου παιδί. Αν με ακούς, αν με βλέπεις, αν υπάρχεις έστω άϋλα στη ζωή μου, να ξέρεις πως σε αγάπησα πολύ και πως όταν ο κόσμος με ρωτάει «Πόσα παιδάκια έχετε;» τους απαντώ «Δύο. Ένα στο σπίτι κι ένα στ’ αστέρια…».
Κυριακή Χαριτάκη
Πηγή
Via
Δεν έζησα πώς είναι να μεγαλώνεις το παιδί σου μόνος, δεν εισέπραξα τη χαρά και δεν τράβηξα το ζόρι. Δεν πάλεψα με τις δημόσιες υπηρεσίες, με το ανύπαρκτο κράτος. Πάλεψα όμως με τη βλακεία, τη κακία, το ρατσισμό, τα άσχημα σχόλια, καθώς το άκουγα να μεγαλώνει μέσα μου και παράλληλα παλεύοντας να πείσω αυτούς που δεν το ήθελαν, πως ήταν δώρο και όχι καταστροφή.
Εγώ που δεν ήθελα παιδιά, ήμουν αποφασισμένη να αποκτήσω αλλά το τι έλεγα εγώ δεν είχε καμία σημασία. Εκείνο αποφάσισε να φύγει κι από τότε να αλλάξει τη ζωή μου για πάντα.
Εξαιτίας αυτής της εμπειρίας, δεν χάρηκα την εγκυμοσύνη μου, ίσα ίσα είχα πολλά προβλήματα υγείας μέχρι να γεννήσω, από αιμορραγίες μέχρι θλάση στα πλευρά. Κι όταν γέννησα και μου έφεραν το μωρό να το κρατήσω, δεν το πήρα αγκαλιά διότι δεν έπιανε η επισκληρίδιος και από τον πόνο, λιποθυμούσα κάθε 5 λεπτά. Έζησα μια άσχημη εγκυμοσύνη και έναν εφιαλτικό τοκετό και δεν νομίζω ότι είναι τυχαίο. Όπως ίσως δεν είναι τυχαίο που δεν είμαι η γλυκιά μανούλα που τα βλέπει όλα ρόζ.
Αν το παιδί αρρωστήσει, δεν παίρνω την παιδίατρο κάθε 5 δεύτερα και δεν ρωτάω στο διαδίκτυο τι να κάνω. Δεν ένιωσα την απόλυτη ευτυχία τη στιγμή που κράτησα πρώτη φορά το μωρό στην αγκαλιά μου, αλλά δεθήκαμε με τον καιρό. Δεν δηλώνω ανοιχτά το κλασσικό «Πάνω απ’ όλα τα παιδί μου» αλλά το αισθάνομαι μέσα μου και αντί να το λέω, προσπαθώ να το δείχνω. Νιώθω πως η ζωή μου είναι το παιδί μου αλλά δεν είναι μόνο αυτό. Είναι και ο άντρας μου, και η δουλειά μου και οι φίλοι μου. Ίσως να είναι θέμα χαρακτήρα αλλά πιστεύω πως εκείνη η αποβολή, κατά κάποιο τρόπο έφτιαξε τη μητέρα που έχω γίνει σήμερα. Δεν έγινα μονογονέας με δόξα και τιμή αλλά μέσα μου θα είμαι πάντα εκείνη που τα’ βαλε με όλους (σύντροφο, γονείς, εργοδότη) για να κρατήσει
το αγέννητο μωρό της. Έστω κι αν δεν τα κατάφερε…
Μια μέρα εκεί που παίζαμε με τον μικρό, μου είπε κάτι που με σόκαρε «Μαμά εγώ έχω αδερφάκι». Δεν με ρώτησε, μου το δήλωσε. «Που έχεις αδερφάκι αγόρι μου;» τον ρώτησα. «Να εκεί» μου είπε και έδειξε ψηλά τον ουρανό. Ξαφνιάστηκα και βούρκωσα, προσπάθησα να μην το δείξω. Δεν ξέρω αν ήταν τυχαίο ή αν κάποιος του έχει πεί κάτι ή έχει «πιάσει» κάποια κουβέντα γιατί στο σπίτι δεν το συζητάμε, ούτε μπροστά του ούτε γενικώς. Δεν ξέρω αν το μωρο εκείνο έγινε τελικά φύλακας άγγελος , δεν ξέρω κιόλας αν πιστεύω καν σε αυτά. Αλλά χωρίς να του έχω πεί ποτέ τίποτα, μου έδειξε ότι γνωρίζει ή τουλάχιστον πως νιώθει ότι δεν είναι αυτός το μόνο μου παιδί. Αν με ακούς, αν με βλέπεις, αν υπάρχεις έστω άϋλα στη ζωή μου, να ξέρεις πως σε αγάπησα πολύ και πως όταν ο κόσμος με ρωτάει «Πόσα παιδάκια έχετε;» τους απαντώ «Δύο. Ένα στο σπίτι κι ένα στ’ αστέρια…».
Κυριακή Χαριτάκη
Πηγή
Via
Διαβάστε περισσότερα »
from PoNiRidiS http://ift.tt/UZuJPk
via IFTTT
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου