zougla: Μαρτίου 2017

Παρασκευή 31 Μαρτίου 2017

Αυτό δεν είναι τραγούδι #989
Dj της ημέρας, ο Γιώργος Ζαχαριάδης

Ένα τραγούδι εμβληματικό, κάτι ανάμεσα σε garage και surf rock, σε γουέστερν ατμόσφαιρα και εμπνευσμένο από μια σχετικά ταινία, με ινδιάνικο όνομα (αλλά καμία σχέση), που θεωρείται «ο εθνικός ύμνος του χιπ χοπ» επειδή μια εκδοχή του τη σάμπλαρε ένα πρωτοπόρο χιπ χοπ συγκρότημα, σε ένα κομμάτι που κατά τα άλλα θυμίζει αιγυπτιακό τσιφτετέλι. Μπέρδεμα, ε;

Ε, ναι, όσο να πεις, μπέρδεμα. Λοιπόν, το Apache το έγραψε ο Jerry Lordan το 1960, εμπνευσμένος από το ομώνυμο western (1954) του Robert Aldrich με πρωταγωνιστή τον Μπαρτ Λάνκαστερ (ο γαλανομάτης Απάτσι στη φωτογραφία εξωφύλλου). Από αυτόν το έμαθαν οι Shadows, σε μια κοινή τους τουρνέ, το υιοθέτησαν και το έκαναν γνωστό (αν και η επιτυχία του αρχικά περιορίστηκε στη Βρετανία, στις ΗΠΑ δεν έπιασε

…παρά μόνο μερικούς μήνες αργότερα, από την εκτέλεση του δανού τζαζίστα Jørgen Ingmann:

Το 1973, το διασκεύασαν οι Incredible Bongo Band, προσθέτοντας μπόνγκο και, γενικά, ενισχύοντας τα κρουστά:

Αυτή ήταν η εκτέλεση που αργότερα σαμπλαρίστηκε από αμέτρητους χιπχοπάδες και χάρη σ’ αυτήν το Απάτσι κέρδισε τον τίτλο του «εθνικού ύμνου της χιπ χοπ». Μια από τις χαρακτηριστικές διασκευές του κομματιού που κατάγονται από τη βερσιόν των Incredible Bongo Band είναι αυτή των πρωτοπόρων της χιπ χοπ Sugarhill Gang το 1981:

* * *

Κάθε βράδυ, ένας συνεργάτης ή φίλος του dim/art διαλέγει ένα τραγούδι — ή, μάλλον όχι· αυτό δεν είναι τραγούδι, ή δεν είναι μόνο ένα τραγούδι: είναι μια ιστορία για ένα τραγούδι. Στείλτε μας κι εσείς ένα τραγούδι που δεν είναι τραγούδι στο dimartblog@gmail.com.

* * *

Εδώ άλλα τραγούδια που δεν είναι τραγούδια

Στο:Αυτό δεν είναι τραγούδι Tagged: Incredible Bongo Band, Απάτσι, Γιώργος Ζαχαριάδης, Μπαρτ Λάνκαστερ, Μουσική, Jørgen Ingmann, Jerry Lordan, Robert Aldrich, Sugarhill Gang

from dimart http://ift.tt/2oqIZR8
via IFTTT

Κινούμενη άμμος 26.3.2017

—με τον Γιώργο Πήττα—

Στις 26 Μαρτίου, η Κινούμενη Άμμος επέλεξε να μην έχει ιστορίες και αφηγήσεις. Έμεινε στη μουσική με μια ανθοδέσμη από διαφορετικά μουσικά άνθη, όλα όμως με μία συγκεκριμένη ταυτότητα: την άνοιξη. Από τον Frank Sinatra μέχρι τους Led Zeppelin και από τον Vaughn Williams μέχρι την Ήπειρο, όλες οι μουσικές αυτής της Κυριακής τραγούδησαν τα χιόνια που λιώνουν.

Playlist

1.The Four Freshmen – Their Hearts Were Full of Spring
2. Frank Sinatra- It Might As Well Be Spring (1945)
3. George Harrison- Here Comes the Sun
4. Vaughan Williams – The Lark Ascending με την Nicola Benedetti
5. The Divine Comedy – The Pop Singer’s Fear Of The Pollen Count
6. Frederick Delius – On Hearing the First Cuckoo in Spring
7. I MONSTER – Daydream In Blue
8. B.J.Thomas – Raindrops Keep Fallin’ On My Head
9. The Kinks – Sunny Afternoon
10. Pentangle – Springtime Promises
11. Nick Drake – Blossom
12. Tom Waits – You can never hold back spring
13. C Duncan – Garden
14. Gene de Paul- Spring, Spring, Spring (1954)
15. ELO – Mr. Blue Sky
16. The Beach Boys – Spring Vacation
17. Robert Plant & Jimmy Page – The Rain Song
18. Simon & Garfunkel – April Come She Will
20. The Doors – Waiting for the Sun The Doors –
21. Antonio Vivaldi -Spring
22. Γιώργο μας πήρε η Άνοιξη- Ηπειρώτικο πολυφωνικό, ηχογραφημένο στο Πάπιγκο το 2001

Ακούστε την εκπομπή:

Κινούμενη άμμος

Κάθε Κυριακή 21.00-23.00 ζωντανά στον Astra 92,8 (Κύπρος).
Λίγες μέρες αργότερα, στο dim/art.

Μουσική. Κυρίως στις περιοχές του κλασικού ροκ και της αφροαμερικάνικης μπλουζ σκηνής.

Λόγος. Που επιδιώκει να είναι συνεκτικός και ανθρώπινος. Απέναντι όμως σε κάθε είδους διακρίσεις και ρατσισμούς.

Η Κινούμενη Άμμος βαφτίστηκε έτσι κυρίως για να παρέχει την ελευθερία που επιθυμεί ο παραγωγός της, προκειμένου να κινείται σε διαφορετικά επίπεδα και διαθέσεις. Ορκισμένος εχθρός των «κατηγοριοποιήσεων» του τύπου «μουσική για νέους, μουσική για πένθος, για χαρούλες, για το καλοκαίρι, το απόγευμα, το πρωί», ο παραγωγός απλά ακούει αυτά που επιλέγει στο σπίτι του και στο αυτοκίνητό του και ελπίζει το ακροατήριο που τον τιμά να μην έχει πρόβλημα με άλματα που μπορεί να ξεκινούν από μια φυτεία του αμερικάνικου νότου και να καταλήγουν στον Pfitzner. Εμμονές στην εκπομπή, υπάρχουν. Ακούνε στα ονόματα Bob Dylan & Beatles. Επίσης, κατά καιρούς, η Κινούμενη Άμμος γλιστράει στα Μονοπάτια του Γαλαξία. Αυτός ήταν ο τίτλος εκπομπής που έκανε ο παραγωγός «μια φορά κι’ έναν καιρό» στο πρώτο πρόγραμμα της ΕΡΤ και κατά καιρούς επανέρχεται, με σκοτεινές ιστορίες συνοδευμένες από σκοτεινότερες μουσικές.

* * *

Εδώ κι άλλη Κινούμενη άμμος

Στο:Κινούμενη άμμος Tagged: Γιώργος Πήττας

from dimart http://ift.tt/2oHRh6h
via IFTTT

Η τέχνη του να είσαι άντρας

πράγματα που θα σε βοηθήσουν να διατηρήσεις την αντρικότητά σου

Ο ανδρισμός είναι μια ευθύνη που την κουβαλάς πάντα μαζί σου... 5 πράγματα που πρέπει να
κατακτήσεις! Ο ανδρισμός καθορίζεται συνήθως από τις νόρμες της κοινωνίας. Ας το

παραδεχτούμε αυτό. Δουλεύουμε, παίζουμε, πίνουμε, ψήνουμε, βλέπουμε

σπορ, κυνηγάμε γυναίκες και ζούμε τη ζωή που περιμένει από μας ο

υπόλοιπος κόσμος. Ανταποκρινόμαστε στις παραδοσιακές προσδοκίες δηλαδή. Κι όμως, το να είσαι άντρας απέχει παρασάγκας από τα προαπαιτούμενα

αυτά. Κι αν μάλιστα θες να είσαι πραγματικός άντρας, πρέπει να

ξεπεράσεις τα στερεότυπα που σου φορά η κοινωνία και να παίξεις το

παιχνίδι με τους δικούς σου όρους! Τα 5 παρακάτω μυστικά αντρικά

πράγματα θα σε βοηθήσουν να διατηρήσεις την αντρικότητά σου την ώρα που

πίνεις το ουισκάκι σου, συζητάς για γυναίκες και απολαμβάνεις την

καλοψημένη σου μπριζόλα... 1. Η τέχνη της απολογίας Όταν παραδέχεσαι ότι έχεις λάθος, κάνεις ταυτόχρονα κάποια πράγματα

σωστά: επιδεικνύεις αυτοπεποίθηση, δείχνεις ότι εκτιμάς και σέβεσαι τον

άλλο (αναγνωρίζοντάς του ότι έχει δίκιο) και κυρίως μαθαίνεις από τα

λάθη σου και προχωράς. Το να είσαι άντρας περιλαμβάνει το να

αναλαμβάνεις εξολοκλήρου την ευθύνη, είτε πρόκειται για καλό είτε για

κακό... 2. Η τέχνη της αντιμετώπισης προβλημάτων Είναι σίγουρα ευκολότερο να τη σκαπουλάρεις από τις λογής δοκιμασίες

που τίθενται στη ζωή παρά να κάτσεις και να τις παλέψεις. Ο εύκολος

δρόμος ωστόσο δεν είναι και ο αντρικός! Η αντρική οδός περιλαμβάνει την

αναγνώριση του προβλήματος, την αντιμετώπισή του και το πάρσιμο μέτρων

για να μην ξανασυμβεί. Γιατί τα προβλήματα δεν εξαφανίζονται ούτε και

λύνονται ως διά μαγείας. 3. Η τέχνη της θετικής ενέργειας Καλό είναι να ψειρίζεις τα πράγματα, καλό και το να φτάνεις στο ζουμί

τους, οι μη ανασφαλείς όμως άντρες δεν φοβούνται να δείξουν τα

συναισθήματά τους. Μοίρασε λοιπόν αγάπη γύρω σου και δεν θα το

μετανιώσεις. Βοήθησε τον φίλο που έχει την ανάγκη σου, κάνε ένα

ειλικρινές κομπλιμέντο στη δικιά σου, τέτοια πράγματα. Η τέχνη του να

είσαι άντρας περνάει αναγκαστικά μέσα από την αυτογνωσία και την επαφή

με τον συναισθηματικό σου κόσμο. Μόνο έτσι λάμπει ο ανδρισμός... 4. Η τέχνη του να γελάς με τον εαυτό σου Υπάρχει τεράστια διαφορά ανάμεσα στο να κάνεις πλάκα με τον εαυτό σου

και στο να τον υποτιμάς και να τον αποδοκιμάζεις. Η αυτο-αποδοκιμασία

συμβαίνει γιατί πολύ απλά ψάχνεις την επιβεβαίωση στους άλλους. Το να

γελάς με τον εαυτό σου συμβαίνει επειδή ακριβώς επιλέγεις να αποκαλύψεις

δημόσια τα ελαττώματα και τα ψεγάδια του χαρακτήρα σου χωρίς να

πολυνοιάζεσαι. Χρειάζεται σίγουρα πολλά κότσια για να είσαι ο πρώτος που

θα γελάσεις με τα κουσούρια σου, μόλις όμως το κάνεις όλοι θα

αναγνωρίσουν την ανωτερότητα του χαρακτήρα σου. Σκέφτεσαι κάτι

αντρικότερο από αυτό; 5. Η τέχνη του να πίνεις γυναικεία ποτά Αν μπορείς να παραγγείλεις ένα φρουτώδες κοκτέιλ με κέφι και χωρίς

δισταγμό, τότε έχεις φτάσει σίγουρα στη χώρα του «δεν δίνω δεκάρα για τη

γνώμη των άλλων»! Κι αυτό μόνο καλό μπορεί να είναι, γιατί μέρος της

τέχνης του να είσαι άντρας είναι το να ζεις τη ζωή σου με τον τρόπο που

έχεις επιλέξει, αδιαφορώντας για τις παράπλευρες συνέπειες. Και

εννοείται ότι το φρουτώδες κοκτέιλ μπορεί να αντικατασταθεί από ένα κάρο

πράματα, φτάνει να τα κάνεις όλα σαν άντρας. Έστω κι αν δεν μοιάζουν

και πολύ «αντρικά». Αλλά σκοτίστηκες, σωστά;

Via

poniridis.blogspot.gr

from PoNiRidiS http://ift.tt/2ohPFDN
via IFTTT

Ένα παιδί από βιβλία

paidi_vivlia

Βιβλία για παιδιά: προτάσεις μιας βιβλιόφιλης μαμάς

—της Αγγελικής Μποζίκη—

O Oliver Jeffers είναι ο αγαπημένος μας παραμυθάς. Και δεν τον αγαπάει μόνο ο μικρός Πέτρος. Τον έχουν αγαπήσει όλοι όσοι έχουν διαβάσει τα βιβλία του στον Πέτρο. Κάθε καινούριο του βιβλίο που κυκλοφορεί έρχεται να κάνει παρέα στα υπόλοιπα. Έτσι έγινε και με το «Ένα παιδί από βιβλία», που κυκλοφόρησε πρόσφατα από τις Εκδόσεις Ίκαρος.

Το κορίτσι της ιστορίας μάς συστήνεται ως ένα παιδί φτιαγμένο από βιβλία. Και ξεκινάει ένα ταξίδι με την σχεδία της. Στόχος της είναι να φτάσει μέσα από τις θάλασσες των λέξεων στο σπίτι ενός μικρού αγοριού και να τον προσκαλέσει σε μια περιπέτεια στον κόσμο των ιστοριών. Εκεί που όλα μπορούν να συμβούν με την δύναμη της φαντασίας. Το κορίτσι πιστεύει ότι μπορεί να βρει τον δρόμο μέσα από τις λέξεις, περνώντας από βουνά ψευδαισθήσεων και δάση παραμυθιών. Το αγόρι και το κορίτσι μαζί, ξεκινούν το ταξίδι τους βρίσκοντας το δρόμο τους στο ιδιότυπο τυπογραφικό τοπίο του Sam Winston που έχει κάνει την εικονογράφηση.

Ο Oliver Jeffers και ο εικαστικός Sam Winston συνεργάστηκαν και μας χάρισαν ένα βιβλίο-ύμνο στην δύναμη της αφήγησης και της φαντασίας. Στις εικόνες περιλαμβάνονται σαράντα κλασικά έργα της παιδικής λογοτεχνίας, ευκαιρία για να τα θυμηθούμε και να τα ανακαλύψουμε ξανά, μαζί με τα παιδιά μας. Στις σελίδες του βιβλίου αυτού συναντάμε αποσπάσματα του Πίτερ Παν, της Αλίκης στην χώρα των θαυμάτων και άλλων κλασικών έργων που έχουν ενσωματωθεί με ευφυή τρόπο. Τα κείμενα του Jeffers, γραμμένα στο χέρι, συνυπάρχουν με ένα ψηφιακό κολάζ από αντικείμενα φτιαγμένα από λέξεις· το αποτέλεσμα είναι ένα μικρό έργο τέχνης.

Ο Πέτρος κατά την ανάγνωση ήθελε να διαβάζουμε και τις λέξεις στα σκίτσα και αυτό μας οδήγησε και σε άλλα βιβλία στα ράφια της βιβλιοθήκης μας. Πρόκειται για ένα βιβλίο που είναι κατά κάποιο τρόπο μαγικό γιατί μας παρασύρει σε ένα ταξίδι μαζί με τους ήρωες του και μας γεμίζει με συναισθήματα, ωθώντας μας ταυτόχρονα να καταδυθούμε ακόμα βαθύτερα στον κόσμο των βιβλίων.

Το βιβλίο τιμήθηκε με το βραβείο The Bologna Ragazzi Award 2017, ένα από τα πιο σημαντικά βραβεία στον κόσμο των παιδικών εκδόσεων και συμπεριλήφθηκε στην μακρά λίστα για το βραβείο Goodreads Choice Awards 2016 στην κατηγορία εικονογραφημένων βιβλίων.

Απευθύνεται σε μικρά και μεγάλα παιδιά που αγαπούν τα βιβλία. Η δύναμη των εικόνων που ξεπροβάλλουν καθώς γυρίζεις τις σελίδες θα οδηγήσει την φαντασία μικρών και μεγάλων αναγνωστών σε νέα μονοπάτια.

* * *

Εδώ άλλες Προτάσεις μιας βιβλιόφιλης μαμάς

Στο:Προτάσεις μιας βιβλιόφιλης μαμάς Tagged: Αγγελική Μποζίκη, Εκδόσεις Ίκαρος, βιβλίο, λογοτεχνία για παιδιά, Oliver Jeffers, Sam Winston

from dimart http://ift.tt/2nr5ogg
via IFTTT

Πέμπτη 30 Μαρτίου 2017

Μια φορά θυμάμαι (μια διασκευή)

Αυτό δεν είναι τραγούδι #988
Dj της ημέρας, ο Σπύρος «Aussie» Αναγνώστου

Το «Μια φορά θυμάμαι (μ’ αγαπούσες)» είναι ένα πασίγνωστο τραγούδι του Νέου Κύματος των 60s, σε μουσική Γιάννη Σπανού και στίχους Γιώργου Παπαστεφάνου. Το είχε πει πρώτη η Αρλέττα το 1966 και αργότερα, την ίδια χρονιά, ο Γιάννης Πουλόπουλος. Δεν πιστεύω να υπάρχει άνθρωπος που να το μην το έχει ακούσει, αλλά το ανεβάζω (στο b/w γιουτουμπάκι η Αρλέτα –νέα αλλά όχι το 1966, αργότερα– το λέει ζωντανά με την κιθάρα της, άρα έχει και κάποια ιστορική αξία η φάση) γιατί μπορεί κάποιος να θέλει να το ματαξανακούσει (και ποιος είμαι εγώ για να τον κρίνω;).

Σχεδόν 30 χρόνια αργότερα, το τραγούδι το διασκεύασαν οι Dirty Three. Μάλιστα! Και ποιοι είν’ αυτοί; Αυστραλοί που παίζουν ινστρουμένταλ ποστ-ροκ, έτος ιδρύσεως 1993 (και συνεχίζουν ακόμα). Δεν είναι τυχαίοι οι τύποι, είναι σεσημασμένοι. Πρώτος και καλύτερος, ο Warren Ellis. Ναι, ο βιολιστής των Nick Cave and the Bad Seeds και των Grinderman – το δεύτερο συγκρότημα του Cave). Γράφει και μουσική για ταινίες (πάντα με τον Cave). Πολυοργανίστας. Βασικό του όργανο το βιολί, αλλά παίζει και πιάνο, φλάουτο, κιθάρα, μπάσο, μαντολίνο, βιόλα και μπουζούκι! (Αυτό το τελευταίο κρατήστε το γιατί μπορεί να μας λύσει μια απορία αργότερα.) Οι άλλοι δύο των Dirty Three είναι ο Mick Turner (κιθάρα και μπάσο), ο οποίος στα 80s έπαιζε πανκ και ποστ-πάνκ σε συγκροτήματα όπως οι Sick Things, οι Fungus Brains και οι Moodists (από τα ονόματα και μόνο, το πιάσατε το κλίμα, έτσι;) και ο Jim White (ντραμς). Οι τρεις τους συνυπογράφουν τις συνθέσεις του συγκροτήματος, το οποίο, όπως ήδη είπα, παίζει ποστ-ροκ. Πώς αλλιώς να το πει κανείς αυτό το ιδίωμα; (Και γιατί να το πει κανείς κάπως; Σωστό κι αυτό.)

Οι Dirty Three είναι μεν Αυστραλοί, αλλά μόνο ο Turner ζει στην Αυστραλία (στη Μελβούρνη)· ο White ζει στη Νέα Υόρκη και ο Ellis στο Παρίσι. Κοσμοπολίτες. Πάντως, τα καταφέρνουν να βρίσκονται για ηχογραφήσεις και ζωντανές εμφανίσεις. Μια χαρά το ακούω!

Αυτός ο Ellis, που λέτε, όταν ήταν 23 χρονών πέρασε έναν χρόνο (το 1988) στην Ευρώπη, παίζοντας μουσική στους δρόμους. Μεταξύ των χωρών που έζησε εκείνους τους μήνες ήταν και η Ελλάδα. (Δεν αποκλείεται να του έχετε ρίξει κάνα τάλιρο στη θήκη του βιολιού του κάπου στο Μοναστηράκι.) Υποθέτω ότι τότε ήταν που άκουσε (και ίσως απόκτησε) μπουζούκι. Ίσως τότε να άκουσε και το «Μια φορά θυμάμαι». Βέβαια, από τότε έχει ξανάρθει πολλές φορές στην Ελλάδα, οπότε μόνο ο ίδιος ξέρει να μας πει πότε και πού το άκουσε, και κυρίως τι ακριβώς του έκανε τόση εντύπωση για να το διασκευάσει. Αλήθεια, πολύ θα ήθελα να μάθω. Αν και δεν εξηγούνται τα πάντα στην τέχνη – για να μην πω ότι μερικούς φορές δεν πρέπει να εξηγούνται τα πάντα. Άλλωστε το αποτέλεσμα τον δικαιώνει, όπως ακούτε (ή όπως θ’ ακούσετε τώρα – ελπίζω να το χτυπήσετε το λινκ· τι διάολο, τσάμπα φτάσατε ως εδώ;)

Στο τρίτο τους LP, το Horse Stories (1994) υπάρχει μόνο μία διασκευή, με τίτλο “I Remember A Time When Once You Used To Love Me” (Yiannis Spanos). Στίχοι δεν υπάρχουν (είπαμε: ορχηστρικό το συγκρότημα), αλλά ο τίτλος τα λέει όλα. Τώρα, μη φανταστείτε μεγάλες ομοιότητες (το λέω προειδοποιητικά κι ας κάνω σπόιλερ): από το τραγούδι έχει μείνει η μελωδία, τελεία. Αυτό δεν το λέω υποτιμητικά για το ελληνικό τραγούδι· αντιθέτως: αν μια μελωδία είναι καλή, και στη μελόντικα να την παίξεις, καλή παραμένει. [Σημ.: Στο βίντεο θα δείτε και κάτι Κρητικούς να χορεύουν πεντοζάλη (;) στα ξεκούδουνα. Μη δώσετε σημασία: φολκλορικά εγκλήματα γίνονται παντού, συνεπώς και στην Αυστραλία.]